Radionica je formatirana kao edukativni dvodnevni događaj u okviru koga učesnici posećuju mesta zločina i imaju priliku da čuju sačuvana svedočenja preživelih, kao i činjenice iz sudskih postupaka i dokumentarene filmove o proterivanju građana hrvatske nacionalnosti.
Prvog dana radionice odnosno 29. novembra najpre je učesnicima održano predavanje “Zločini nad civilima hrvatske nacionalnosti” gde im je Marko Milosavljević iz Inicijative predstavio činjenice na osnovu presuda domaćih sudova i prakse MKSJ/ ICTY. Nakon toga, grupa učesnika i učesnica radionice imala je priliku da obiđe Begejce i Stajićevo, dva mesta zatočenja hrvatskih civila u blizini Zrenjanina.
Podsetimo, ulaskom Jugoslovenske narodne armije i srpskih paravojnih formacija u Vukovar 18.11.1991. završena je tromesečna bitka za Vukovar. Deo pripadnika Zbora narodne garde i MUP-a Hrvatske, koji se nije odlučio na pokušaj proboja iz obruča, počeo se predavati pripadnicima JNA. Jedan deo hrvatskih zarobljenika je odveden na poljoprivredno dobro Ovčaru i predat pripadnicima lokalne srpske Teritorijalne odbrane koji su ih potom ubili, za šta je osuđen pored ostalih Veselin Šljivančanin. Međitim, drugi deo hrvatskih zarobljenika prebačen je autobusima na teritoriju Srbije u logore. Prvi logor je formiran 1. Oktobra 1991. godine u Begejcima (današnji Torak), selo u opštini Zitištu, 1. oktobra i zatvoren je 21. novembra 1991. godine. U tom periodu u logoru se nalazilo oko 750 Hrvata, kako ratnih zarobljenika, tako i građana Srbije hrvatske nacionalnosti.
Drugi logor je formiran nakon pada Vukovara (18. novembar) u mestu Stajićevo kod Zrenjanina i bio je u funkciji sve do 22. decembra 1991. godine, kada su svi zatvorenici prebačeni u Kazneno-popravni zavod u Sremskoj Mitrovici. Međunarodni krivični tribunal za bivšu Jugoslaviju navodi da je bilo 1700 zatvorenika u Stajićevu. Nalazio se na prostoru starog poljoprivrednog preduzeća „Livade“, koje je danas u vlasništvu zrenjaninske fabrike ulja „Dijamant“ i hrvatskog „Agrokora“. Iz tih razloga danas je praktično nemoguće doći do zgrada u kojima su bili zatočenici.
Nakon obilaska mesta zatočenja, učesnici su pogledali dokumentarni film Vojvođanskog građanskog centra (VCC) “Nepodobni građani” nakon čega su razgovarali sa Jelenom Dukarić i Željkom Stanetićem, autorima filma. Film je nastavak istoimenog projekta koji je obuhvatio višegodišnje istraživanje slučajeva zastrašivanja i proterivanja hrvatskog stanovništva iz Vojvodine tokom devedesetih godina. Film sadrži intimne ispovesti pojedinaca koji su bili direkno izloženi ili svedočili fizičkim i psihičkim maltretiranjima i pritiscima, sa ciljem njihovog iseljavanja iz Srbije: ubistvo porodice Oskomić – Tomić u Kukujevcima 1993. godine, kao i o proterivanje u Hrtkovcima 1991-1995. godine.
Učesnici programa drugog dana imali su priliku da posete mesto Grabovo blizu Vukovara gde se nalazi memorijalni kompleks Ovčara. Podsetimo, neposredno po zauzimanju Vukovara, 20. novembra 1991. godine pripadnici JNA izveli su ranjenike, bolesnike, civile i pripadnike hrvatskih oružanih snaga iz vukovarske bolnice i odveli ih u hangare na poljoprivrednom dobru Ovčara, udaljenom oko pet kilometara jugoistočno od Vukovara. Od trenutka njihovog dovođenja na Ovčaru, pripadnici TO Vukovara i jedinice „Leva supoderica“, sastavljene uglavnom od dobrovoljaca Srpske radikalne stranke, zatočene Hrvate su u prisustvu pripadnika Vojne policije JNA premlaćivali, ponižavali i zlostavljali.
U večernjim satima pripadnici JNA su se, po naređenju pukovnika Mileta Mrkšića, povukli sa Ovčare, a pripadnici TO Vukovara i dobrovoljačke jedinice „Leva supoderica“ su tokom noći između 20. i 21. novembra 1991. godine izvodili iz hangara zatočene i u grupama od 10 do 20 ljudi odvodili ih na na lokaciju Grabovo gde su ih, ispred ranije pripremljene masovne grobnice, streljali. Na Ovčari su uz ranjene pripadnike hrvatskih oružanih snaga ubijeni i civili, žene i deca: Ružica Markobašić (32) koja je tada bila u poodmakloj trudnoći, Janja Podhorski (60), Dragutin Balog (17) i Igor Kačić (16).
Iz masovne grobnice na lokalitetu Grabovo ekshumirano je 200 tela, a identifikovane su 193 žrtve. Sedamnaest leševa žrtava pronađeno je u okolnim grobnicama, dok se za telima više desetina žrtava još uvek traga.
Za zločin na Ovčari pred Međunarodnim krivičnim sudom za bivšu Jugoslaviju (MKSJ) pravnosnažno su osuđeni pukovnik JNA Mile Mrkšić i major Veselin Šljivančanin. Uprkos tome što dokazi izvedeni pred MKSJ nedvosmisleno ukazuju na odgovornost više oficira i podoficira JNA za događaje na Ovčari, optužnicom Tužilaštva za ratne zločine Srbije obuhvaćeni su samo direktni izvršioci zločina. Slučaj Ovčara pred srpskim pravosuđem obeležilo je 14-godišnje trajanje postupka, koji je obuhvatio samo direktne izvršioce uprkos jasnim pokazateljima umešanosti komandnog kadra JNA, kao i nesavesnost i površnost u radu suda.
