Dana 31. maja 1992. godine na lokalnom prijedorskom radiju izdata je naredba da nesrpsko stanovništvo Prijedora na kućama istakne beli čaršav, a da pri izlasku iz kuće oko ruke nosi belu traku. Sa istog radija su čitani spiskovi sa imenima i adresama Bošnjaka i Hrvata, indirektno pozivajući na njihovu likvidaciju.
Tokom rata u Bosni i Hercegovini, sprske vlasti u Prijedoru, na čijem je čelu bio SDS, je organizovala logore u kojima je došlo do teških kršenja ljudskih prava. Kroz Omarsku, Keraterm i Trnopolje je tokom 1992. godine prošlo na hiljade ljudi, a 3173 je stradalo. Većina njih je pokopana u masovnim grobnicama, od kojih je Tomašica, koja je otkrivena 2014. godine, najveća do sada.
Oko dvadeset aktivista i aktivistkinja se na glavnom zagrebačkom trgu okupilo, i okružilo belom trakom. Ovim gestom poslata je poruka podrške žrtvama, njihovim porodicama, naročito porodicama dece ubijene u Prijedoru i njihovom zahtevu za podizanjem spomenika.
Nošenje bele trake je akt sećanja na žrtve strašnih zločina, ali i podsećanje da nisu svi odgovorni za ove zločine privedeni pravdi. Takođe, bele trake nisu samo simbol sećanja na progon, već i znak borbe protiv svih oblika fašizma i diskriminacije.
