Pripadnici Vojske Jugoslavije, jedinicom je komandovao Petar Golubović, grantirali su selo Kukurovići u Sandžaku 18. Februara 1993. godine. Troje lica bošnjačke nacionalnosti je stradalo, dvoje je teško ranjeno, 16 kuća je zapaljeno, dok je čitavo selo opustošeno. Ni posle 11 godina od stravičnog zločina nad meštanima Kukurovića državni organi nisu otvorili istragu i pokrenuli sudske postupke. Nevladine organizacije koje su istraživale ovaj zločin navode da su Bulit Huzer, i Mušović Husan spaljeni u kućama, kao i Sadeta Šarač koja je pronađena u spaljenoj šupi kraj njene porodične kuće. Meštani Kukurovića koji su napustili ovo selo danas žive u izbeglištvu i voljni su da se vrate na svoja ognjišta. Međutim, vlasti u Srbiji nisu spremne da im obezbede održiv povaratak, odnosno da obnove njihove kuće i pozovu ih da se vrate svojim domovima.
Za sprovođenje politike etničkog čišćenja Sandžaka dosad pred domaćim sudovima nije odgovaralo nijedno lice. Sudovi u Srbiji i Crnoj Gori su doneli dve presude protiv pripadnika formacije Osvetnici i Beli Orlovi za otmice u Sjeverinu i Štrpcima, ali tužilaštva nisu pokrenula istrage o ubistvima, progonima, i prislinim preseljavanjima Bošnjaka u Sandžaku u periodu 1991. – 1995. Ova činjenica negativno utiče na međuetničke odnose, ali i na same žrtve. Jedan od osnovnih ciljeva postmiloševićevske Srbije trebalo bi da bude vraćanje ljudskog dostojanstva žrtvama i otkrivanje istine, i kažnjavanje počinilaca etnički motivisanih krivičnih dela.
Država mora prihvatiti odgovornost za masovne progone građana ove i drugih država, za teške povrede ljudskih prava počinjene od strane predstavnika države i za nečovečno postupanje državnih službenika.
